Urodził się 28 stycznia 1912 roku we Włocławku. Był synem Antoniego (1881-1932) i Bronisławy z Syrowskich. W 1914 r. ojciec został zmobilizowany do armii carskiej, wówczas matka z córką Heleną przeniosła się do dziadków w Orłowie, pow. lipnowski. W 1919 r. z wojny powrócił ojciec, który jako zdun podjął duże prace remontowe w odbudowującym się po zniszczeniach wojennych Seminarium Nauczycielskim w Wymyślinie. W 1921 r. Władysław wraz z rodzicami przeniósł się do Skępego. Po ukończeniu w Skępem szkoły powszechnej podjął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Wymyślinie, które ukończył w 1932 r. Pracy w zawodzie nauczycielskim nie otrzymał. W 1933 r. ukończył kurs dla kasjerów i rachmistrzów Kas Stefczyka, zorganizowany przez Związek Rewizyjny Spółdzielni Rolniczych w Toruniu. W latach 1934-1935 odbył służbę wojskową w Dywizyjnym Kursie Piechoty w Brodnicy. Postanowieniem Prezydenta Rzeczpospolitej Ignacego Mościckiego z 28 września 1938 r. został mianowany podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem (w 1967 roku otrzymał awans na stopnień porucznika).

W 1936 r. otrzymał pierwszą pracę w jednoklasowej szkole powszechnej w Julianowie, pow. gostyniński.

W 1939 r. został zmobilizowany do 37. Pułku piechoty w Kutnie. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, gdzie 18 września dostał się do niewoli niemieckiej. Sześć lat spędził jako oficer w oflagach niemieckich: Oflag II A Prenzlau [Brandenburgia], Oflag II E Neubrandenburg, Oflag II D Gross-Born, Oflag X A Sandbostel i Oflag X C Lubeka. W niewoli, podobnie jak wielu innych oficerów z zawodu nauczycieli, uczył się. W Polskim Obozie Jeńców Wojennych w Neubrandenburgu ukończył wyższy kurs księgowości, a w Oficerskim Obozie Jeńców Wojennych w Prenzlau wyższe kursy nauczycielskie w zakresie rysunku i śpiewu. Uczył się także j. angielskiego i niemieckiego. Dopiero 2 maja 1945 r. został uwolniony przez wojska brytyjskie z oflagu w Lubece. Od 1 października 1945 r. do 25 lipca 1946 r. był kierownikiem trzyklasowej polskiej szkoły powszechnej w Tunxdorf nad rzeką Ems dla stuosobowej grupy uczniów. Po roku pracy transportem kolejowym poprzez Legnicę wrócił do Skępego. W marcu 1947 r. dyrektor organizującego się Liceum Pedagogicznego w Wymyślinie zaproponował W. Drzewieckiemu pracę nauczyciela w tej szkole. W październiku 1946 r. podjął zaoczne studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, na Wydziale Humanistycznym, które ukończył w 1951 r. uzyskując dyplom studiów wyższych pierwszego stopnia w zakresie filologii angielskiej.

W 1950 r. ożenił się z Aleksandrą. Miał dwie córki: Barbarę i Bożenę. W 1954 r. został mianowany zastępcą dyrektora Liceum Pedagogicznego w Wymyślinie i na tym stanowisku pozostał aż do 1969 r., tj. do momentu likwidacji szkoły. W latach 1969-1972 pracował w Studium Nauczycielskim, utworzonym w miejscu Liceum Pedagogicznego. W 1972 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę, nie rezygnując jednak z aktywnej pracy społecznej.

W 1950 r. wstąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w którym pełnił funkcje prezesa koła ZSL w Skępem, prezesa Gminnego Komitetu ZSL w Skępem, członka prezydium i wiceprezesa Powiatowego Komitetu ZSL w Lipnie, od 1958 r. był członkiem Wojewódzkiego Komitetu ZSL we Włocławku.

Aktywnie uczestniczył w pracach rad narodowych różnych szczebli, będąc prawie przez trzydzieści lat radnym – (w 1954 r.) członek Powiatowej Rady Narodowej i przewodniczący Komisji Oświaty i Kultury w Lipnie (w 1954 r.), radny Wojewódzkiej Rady Narodowej i przewodniczący Komisji Oświaty w Bydgoszczy (od 1958 r.).

Aktywnie pracował w organizacji ZBoWiD oraz w miejscowej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska".  Po przejściu na emeryturę, na skutek choroby wieńcowej serca, zrezygnował z części zajęć społecznych. Rozwinął natomiast działalność jako korespondent wielu pism krajowych i lokalnych m.in. „Dziennika Ludowego" i „Tygodnika Kulturalnego", „Gazety Pomorskiej", „Włocławskiego Tygodnia" i „Zielonego Sztandaru".

Interesował się przeszłością Skępego i okolic, zwłaszcza losami mieszkańców w latach okupacji hitlerowskiej (1939-1945). W pierwszy tomie rocznika naukowego Dobrzyńskiego Oddziału WTN w Rypinie pt. „Ziemia Dobrzyńska", zamieścił opracowanie „Walka i męczeństwo mieszkańców gminy Skępe w latach 1939-1945" (Rypin 1989, s.89-105). W drugim tomie tego wydawnictwa zamieszczone zostały jego wspomnienia zatytułowane „Liceum Pedagogicznego w Wymyślinie w latach 1946-1969. Wspomnienia nauczyciela" (Rypin 1992, ss. 147-169). Był członkiem-założycielem Dobrzyńskiego Oddziału Włocławskiego Towarzystwa Naukowego w Rypinie, utworzonego w 1985 roku.

Za pracę zawodową i społeczną był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany  m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Medalem Wincentego Witosa. Najbardziej cenił sobie Medal „Za ratowanie ginących", który został mu przyznany na podstawie rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej w dniu 4 maja 1936 roku „za wyratowanie w dniu 13 grudnia 1935 r. z narażeniem własnego życia trzech tonących chłopców".

Zmarł 11 kwietnia 1995r. Pochowany został na cmentarzu w Skępem.

Opracowała: Jolanta Zofia Iwińska